vreselijk & verrukkelijk
in de brugklas was ik aan het zwoegen op de vreselijke Duitse naamvallen.
wie had toen kunnen denken dat de verrukkelijke Duitse taal (ik moest er gewoon even doorheen prikken)
de plaats zou innemen van mijn mooie Frans.
vanaf het begin van de relatie met mijn Duitser spraken wij beiden onze moedertalen tegen elkaar en langzaam overwon het Duits.
de dagjes Bruxelles werden vervangen door Berlin .. en Bremen.
nu zijn wij hier voor het laatst.
mijn schoonouders zijn er niet meer en het huis is verkocht.
Bremen wordt gereduceerd van een deel van ons leven (vooral dat van mijn Duitser natuurlijk)
tot een magneetje van Die Bremer Stadtmusikanten op de frigo in Antwerpen.
ik heb mezelf nog getrakteerd op de sleutel van het wapen van Bremen als sleutelhanger
want als iemand uit Hamburg (de eeuwige strijd) zei: ‘wir haben den größten Hafen’.
dan antwoorden ‘wij’ met: ‘aber wir haben den Schlüssel’ en dan heb ik er nu echt eentje.
de laatste keer
nog eenmaal bootje varen in het Bürgerpark,
een kaarsje aansteken in de Dom,
een Bratwurst eten op de Marktplatz,
een drankje doen an der Schlachte
en slenteren door de straatjes van Schnoor op zoek naar een Schnaps.
een laatste Lebkuchenherz kopen en een laatste Rollo eten.
de laatste keer naar Die Bremer Stadtmusikanten.
enerzijds wordt dit het lastigste voor mij.
anderzijds ben ik dan eindelijk verlost van het verhaal
dat Michael Jackson Bremen bezocht en daar toen ook een foto heeft gemaakt.
dat moest ik telkens aanhoren want mijn Duitser was daar !
(groen van jaloezie).
de laatste keer naar Werder Bremen (in het groen) en dan verschrikkelijk verliezen.
binnenkort doen we voor het laatst de deur dicht en dan rijden we van (t)huis naar huis.
This Is It Bremen.
