39
toen mijn blonde jongen 10 was hadden we dezelfde schoenmaat.
hij liep trots op mijn Adidas terwijl ik het dan moest doen met zijn afgetrapte slippers.
zo zijn we een maand door Java gewandeld, op zoek naar onze roots.
en zo zijn we na die maand halsoverkop naar de Molukken gevlogen want daar zou de bron zijn.
ik wist dat niet maar ik voelde het en ik volg altijd mijn hart.
eenmaal aangekomen op Ambon besefte ik me pas dat ik niets gepland had
en ik voelde me opeens erg alleen alhoewel ik met mijn blonde jongen aan de hand liep.
Hawaii ?
ik wist van mijn tante dat ik naar het dorp Hulaliu op het eiland Haruku moest
(klinkt mooier dan Hawaii, en dat is het ook).
een meneer bood ons aan om ons ‘s nachts naar de haven te brengen want varen doe je heel vroeg in de ochtend.
de zee werd naarmate de dag vorderde onvoorspelbaarder.
zoals afgesproken kwam hij ons ‘s nachts halen.
hij was dronken en ik was bang maar ik heb het toch gedaan
en het was nog donker als we in de haven stonden.
ik was nog steeds bang want de zee zag er grauw uit
maar mijn blonde jongen vond dat we moesten gaan
en zei dat ik moest denken aan een attractie in de Efteling.
een uur later (en teveel geld lichter) waren we op Haruku
en vertelde ik tegen iedereen ons verhaal en wat we kwamen doen.
twee jongens op twee ojeks boden aan ons naar Hulaliu te brengen en we scheurden veel te hard zonder helm door de jungle.
ik vroeg vriendelijk of het iets zachter mocht
maar zoals ik al eens vermeld heb is mijn Indonesisch nogal roestig en gingen ze nog harder.
ik was doodsbang maar mijn blonde jongen had het grootste plezier.
een uur later (en teveel geld lichter) stonden we in Hulaliu en reden de jongens weg.
mijn blonde jongen stond trots in zijn voetbalshirt van het Nederlands elftal.
ik was beschaamd omdat ik niet wist hoe we ooit terug zouden raken
en ik had niet echt iets bij me.
Wereld vol Wonderen
ik keek goed rond en zag hier en daar huisjes en achter ons de zee die opgeklaard was.
op een gegeven moment hoorde ik iets ritselen door de bamboe heen en bereidde ik me voor op onze dood
want ik had een tijger verwacht maar het was een Molukse vrouw,
die met het sappigste Amsterdamse accent ooit zei: ‘wat doen jullie hier ?’
ik ben haar om de hals gevlogen en heb huilend alles uitgelegd en een kwartier later
zaten we in één van de huisjes aan de thee met koekjes van Verkade !
de Molukse vrouw en haar man kwamen beiden van Hulaliu maar woonden in Amsterdam en waren op reis
en na het bekijken van de stamboom waar ik al zo vaak over gedroomd had bleek dat we (verre) familie waren !
we zijn de rest van onze reis daar gebleven en hebben de tijd van ons leven gehad.
het was beter dan de Efteling en dat wil heel wat zeggen uit mijn mond !
