ver weg
vroeger was alles ver.
de oom en tante uit Londen vond ik al erg exotisch,
en de echte exotische familie was (te) ver weg.
maar, mijn meest tot de verbeelding sprekende ‘ver weg’
was de vrachtwagen van mijn vader.
voor mijn vader was het zijn werk.
voor zijn dochter was het een wereldreis.
een wereldreis van een week, welteverstaan.
op een vierkante meter.
maar wat een vrijheid.
alles wat gezegd werd bleef tussen die vier denkbeeldige muren
en er werd wat gezegd, geklaagd èn uitgeklaard.
ondertussen flitste het Franse landschap aan mij voorbij
en stond de radio op,
in het Frans uiteraard.
Frans, onze geheime muziek, onze geheime taal.
zo leerden we elkaar ècht kennen.
koffertje met cassettebandjes
en dan ontdekte ik het koffertje met cassettebandjes.
het stond (lag eigenlijk) in het midden van de cabine,
tussen de landkaarten en de motor.
vandaar dat het metalen koffertje nooit koud aanvoelde.
het bestond voor de helft uit Franse muziek
die ik op dat moment voor de helft verstond
maar de afbeeldingen van Serge Gainsbourg
zorgden ervoor dat ik het steeds beter begreep.
T.C. Matic van het land waar ik later zou gaan wonen
introduceerden de term yéyé bij mij.
de mooie Franse meisjes met de frivole liedjes en de vrolijke kleurtjes.
ik schreef alles op, ging thuis aan de slag met mijn woordenboek
en tegen de tijd dat ik naar de brugklas ging
en mezelf tijdens de eerste Franse les moest voorstellen
hield ik in plaats daarvan een betoog
over Louis de Funès en zijn ‘yéyé-dochter’ uit Le Gendarme.
Frans was de rode draad in het leven dat zich afspeelde
op die vierkante meter, maar elke wereldreis kwam er weer wat bij.
de hele wereld zat in de koffer van mijn vader !
zijn jazz begreep ik niet, zijn flamenco des te beter.
Unbeschreiblich Weiblich gilde ik mee
terwijl mijn vader vertelde van de DDR.
ik verstond haar niet maar ik begreep haar zó goed.
Un Po’ Di Zucchero,
die kende mijn vader al van voor zijn doorbraak ‘bij ons’.
hij had een half jaar in Italië gewoond
en de verrukkelijkste verhalen kwamen dan naar boven
en we gingen telkens verder.
One Night In Bangkok.
dat was ècht exotisch
en het meisje in de clip had een bloem in haar haren.
Didi !
Arabisch, dat moest en zou ik ooit onder de knie gaan krijgen.
waar haalde papa het toch allemaal vandaan ?
hoe kon iemand, die door omstandigheden geen school had kunnen afmaken,
en zelfs zelf geen vader meer had, zo ontzettend open in het leven staan en zoveel weten ?
mon vieux
vanaf de brugklas bracht mijn vader mij tijdens de zomers naar verschillende vrienden van mijn ouders.
met de truck dus, en als ik er dan genoeg van had, haalde hij mij weer op,
met mijn moeder en broer erbij.
allevier op die vierkante meter.
dan was ik weken ‘alleen’, met mijn woordenboek
en mijn eigen koffertje met cassettebandjes.
ik denk dat ik het cassettebandje van Patrick Bruel van mijn vader gekregen heb,
als vasthoudhulpmiddeltje èn als wegdroomdingetje.
hij wist natuurlijk waar alle (Franse) meisjes verliefd op waren op dat moment.
het cassettebandje van Guesch Patti kocht ik stiekem met mijn vriendinnen van daar,
ik herinner me vooral veel gebloos en gegiechel met haar Etienne.
mijn eigen koffertje,
dat bestond voor de helft uit Franse muziek
want ìk ben een dochter van mijn vader.
koffertjes hebben plaats moeten maken voor afspeellijstjes
en de Franse muziek, laat staan taal,
maakt amper deel uit van het leven van mijn kinderen
maar ik geef nooit op, net zoals Jacques Brel met zijn Madeleine !
ik moest hier trouwens opeens aan denken
omdat papa en ik laatst weer eens ‘samen’ naar Franse muziek
hebben zitten luisteren èn huilen bij Mon Vieux van Daniel Guichard.
want mijn vader mist zijn vader.
ik mis de mijne soms,
want mijn ouders wonen ondertussen (tromgeroffel) in Frankrijk.
