Giovanni Bellini
in 1949 vond in het Palazzo Ducale een tentoonstelling plaats van een belangrijke meester van de Venetiaanse school
en tevens een grote naam uit de renaissance, Giovanni Bellini.
hij werd aan het einde van de late middeleeuwen geboren en was dus niet op zijn eigen vernissage.
Giovanni groeide op in een gerenommeerde kunstschilderfamilie
en bracht al zijn tijd door met zijn penseel.
met als belangrijkste thema, religie.
met als belangrijkste tool, kleur.
contrasterende kleuren in plaats van lijnen met als absolute protagonist het licht.
een hele nieuwe kleurtechniek die kleur boven lijn stelde.
de Venetiaanse school was geboren.
Giuseppe Cipriani
Giuseppe Cipriani werkte in een hotel op Venezia en was bevriend geraakt met een vaste klant van zijn hotelbar,
die op een gegeven moment abrupt achter was gelaten door zijn reisgezelschap.
zonder geld.
Giuseppe leende de klant 10.000 lira zodat hij in ieder geval terug naar zijn vaderland, de US kon gaan.
jaren later keerde Harry, zoals de klant heette, terug naar Venezia en betaalde het viervoudige terug.
daarmee opende de barman in 1931 Harry’s Bar, wat al snel een groot succes werd
en waar de crème de la crème van de intellectuelen kind aan huis waren.
de meester van de bar was overigens geen tijdgenoot van de meester van de schilderkunst maar wel een stadgenoot
en hoogstwaarschijnlijk was hij er wel in het Palazzo Ducale.
misschien besloot hij zelfs op dat moment zijn nieuwste creatie,
een combinatie van prosecco met perzik, Bellini te noemen
omdat de kleur overeenkwam met de kleur op een schilderij wat hem aansprak.
de Bellini was geboren.
cocktail
ik ben erg ver uitgeweid geloof ik want wat ik eigenlijk wilde vertellen is dat ik op mijn 50e verjaardag een Bellini dronk in Harry’s Bar.
en terwijl ik op dat moment aan mijn Bellini nipte
besefte ik me dat in de tijd dat Giovanni Bellini leefde,
zowel de plek als waar ik me op dat moment bevond
als de plek waar ik zo vaak mogelijk zou zijn,
tot de Serenissima Repubblica di Venezia hoorden.
twee eilandensteden zelfs.
en terwijl ik weer verder nipte, dacht ik aan een vasthouddingetje.
iets dat er voor zou zorgen
dat ik de stappen kan zetten die ik nu zet.
het zou een mengelmoes moeten zijn, met een mengeltaal.
een knoeiboel en warboel voor een buitenstaander maar zo ontzettend zen van binnen.
een cocktail eigenlijk.
maar dan wel eentje die ik kan knuffelen.
Bellini is geboren.
