een sliertje muziek
het werd steeds kouder totdat het daalde aan het vriespunt
dus ik kroop knus tegen mijn paard aan en ‘s ochtends wanneer ik wakker werd,
werd het steeds warmer omdat de zon steeg en op mijn hoofd brandde.
mijn paard ploeterde verder door de woeste woestijn met mij op zijn rug
en als we aankwamen op zijn eindpunt zei hij dat hij me moest achterlaten
dus we namen afscheid want ik voelde dat ik verder moest.
dit was nog niet mijn doel, alhoewel ik vermoedde dat ik er bijna was.
opeens hoorde ik een sliertje muziek.
het sliertje werd sterker en het was alsof ik de muziek rook
en muziek ruikt heerlijk !
het sliertje werd een strook en opeens zag ik in de verte een reusachtige riad(h)
omgeven door sinaasappelbomen.
ik mis je
en mensen !
ik zag mensen !
mensen die ik kende van ver weg en van dichtbij.
mensen die ik kende van mijn droomwereld en van mijn echte wereld.
mijn buurmeisje wandelde rond terwijl mijn verre vriend stond te schilderen.
mijn tante uit London dronk Engelse thee met melk terwijl mijn ouders aan het dansen waren
op de lekker ruikende muziek.
in het midden van de riad(h) stond de grootste sinaasappelboom die ik ooit gezien had
en om de stam heen kronkelde een trap zover naar boven dat ik het einde niet kon zien en ik wist het, daar moest ik heen.
af en toe leek het alsof ik een stem hoorde.
moederlijk.
vrouwelijk.
zacht.
hoe meer ik klom hoe killer en kouder het werd en opeens stond ik boven.
de koele wind zuchtte in mijn rug, ik draaide me om en daar was ze.
‘ik mis jou ook hoor meisje’ zei mijn oma en toen was ze echt weg.
